نامه عالم ربّانی و متألّه قرآنی آیت الله حاج شیخ مجتبی احمدی قزوینی

بسم الله الرحمن الرحیم

لاحول و لاقوّة الا بالله العلی العظیم. صلّی الله علیک یا ابا صالح المهدی ادرکنی

نور چشم عزیزم *  – ادام الله تأییداته  – تقاضای یادداشت نصیحت از کسی کردی که خود در گرداب دنیا و شهوات و سرکشی نفس امّاره فرو مانده و بی‌چاره است و امیدی غیر از رحمت و رأفت ذات عالم قادر حی قیوم رحیم کریم غفّار ندارد، خاب من کان رجائه سواک. و این امید و رجاء به خداوند مهربان دانای توانا، فطری بشر و دستور قرآن مجید و پیغمبر و ائمه دین  – صلی الله علیهم اجمعین  – است .

سیّد ساجدین و زین العابدین، علی بن الحسین – صلوات الله علیهما – می‌فرماید:

«… من الذی نزل بک ملتمسا قراک فما قریته؟ و من الذی اناخ ببابک مرتجیا نداک فما اولیته؟ ایحسن ارجع عن بابک بالخیبة مصروفا و لست اعرف سواک مولی بالاحسان موصوفا؟ کیف ارجو غیرک و الخیر کله بیدک؟ کیف اُؤَمِّل سواک و الخلق و الامر لک» تا آخر دعای شریف.

و به این مضامین از ائمه – علیهم السّلام – در ادعیه و روایت زیاد وارد شده باید امیدوار باشیم و یأس از پروردگار، از گناهان کبیره به شمار رفته. لکن اساس و ریشه امیدواری دو امر مهم است:

اوّل: معرفت پروردگار متعال به ربوبیّت و اوصاف کمال و جمال، چنان‌که ذات مقدّس به توسّط قرآن مجید و پیغمبر اکرم – صلی الله علیه و آله و سلم – و ائمه هدی – علیهم السلام – بیان فرموده، نه چنان‌که علماء بشر به آراء و عقول ناقص خود مشی کردند.

دوم: شناسایی خود به عبودیت و فقر و عجز و احتیاط و بی‌چارگی و ناتوانی و قصور و تقصیر تمام کمال رجاء – که باعث نجات باشد – توسّل و تشبُّث و ولایت اهل بیت عصمت – علیهم السلام – و عمل به دستورات و فرامین آن وجودات مقدّس.

و شکّی نیست که هر مقام و کمالی را خواسته باشیم باید متوجّه و متوسّل به مقام ولایت ائمّه – علیهم السلام – باشیم: «من اراد الله بدء بکم و من وحّده قبل عنکم و من قصده توجّه بکم»

سیّما در زمان غیبت باید متوسّل به ذیل عنایات ولیّ عصر – عجل الله فرجه و سلام الله علیه و روحی فداه – باشیم و وجود مبارکش را لیلاً و نهاراً متذکّر و فراموش و غفلت نکنیم. و بدانیم که از جانب ذات اقدس ربوبی – جلّت آلاؤه – ولیّ امر و واسطه بین خالق و خلق است و فیوضات به برکت وجود مبارکش به ما می‌رسد و آن‌چه بخواهیم باید به برکت آن حضرت بخواهیم.

و در خاتمه عرض می کنم: از تفکر و تأمّل و محاسبه در افعال و احوال جسمی و روحی غفلت نکنید که باعث تنبّه و تذکّر و تصحیح اعمال و تحسین اخلاق خواهد بود. چنان‌که شفاهاً به نحو تفصیل عرض کردم. و استدعا دارم که این فقیر و محتاج و داعی را در حیات و ممات فراموش نفرمائید.

و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته .

الداعی: مجتبی القزوینی

منبع: مجله حوزه،‌ شماره ۵، تابستان ۱۳۶۳

…………..

• حجة الاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ علی اکبر الهی (مدیر پیشین بنیاد پژوهشهای آستان قدس رضوی)