علامه زرآبادی و خواتیم سوره حشر

علامه سید موسی زرآبادی: و از میان آیات قرآن، آیه‌ی «آمن الرسول…»، و «آیة الکرسی»، و آیه‌ی «قُل اللهمّ مالکَ المُلک»، و آیه «سَلامٌ قولاً مِن ربِّ رحیم»، و آیات آخر سوره‌ی «حشر»، و «ایّاکَ نَعبُدُ و ایّاکَ نَستَعین» (و بخصوص در نماز از توجّه قلبی به هنگام گفتن این آیه غفلت نکند)، و «سُبحانَ ربّک ربِّ العزّةِ عمّا یَصِفُون وَ سلامٌ علی المُرسَلین، وَ الحمدُللهِ ربِّ العالمین»، و سوره‌ی «فاتحه» که همان سَبعُ المَثانی است – چنان‌که در روایت آمده است – و احتمال دارد که قرآن نام بقیّه‌ی سوره‌ها باشد (یعنی عنوان «سَبعُ المَثانی» خاصّ «سوره‌ی حمد» باشد). و اذن و اجازه (از عالمان معنی‌گرای عامل و عابد و زاهد و مجاز، و اهل ذکرِ استاد دیده‌ی متشرّع متعبّد صحیح العقیده و صحیحُ العَمل، نه هر مدّعی و مجیز…) در همه (و در تأثیر کامل آن‌ها) شرط است – چنانکه مخفی نیست، (با استناد به آیه‌ی) «فی بُیُوتٍ أذِنَ اللهُ أن تُرفَعَ و یُذکَرَ فیهَا اسمُه»…

منبع: مکتب تفکیک، صص 202 – 199

در نسخه خطی مرحوم شیخ علی اصغر شکرنابی به نام خواص السور (ص45) در رابطه با سه آیه آخر سوره حشر مرقوم داشته اند که این نسخه را از آقا سید موسی زرآبادی گرفته و در آداب آن نوشته که مدت و زمان و تعداد دارد و قید کرده: «عمل کردم، عجایب دیدم» او گفته که زرآبادی فرموده: «در عمل به آن عجایب ملکوت و حقیقت اشیاء منکشف شود و اهل باطن گردد»

منبع: علوم اسراری، ص 46

حضرت زرآبادی فرموده: «شش آیه اول سوره حدید تا علیم بذات الصدور و سه آیه آخر سوره حشر، اسماء اعظم دارد، پشت سر هم خوانده شود و بعد ذکر حاجت گردد.»

منبع: علوم اسراری، ص 26

علامه حسن زاده آملی: شايسته است دستورى بسيار بسيار گرانقدر و ارزشمند به رسم بهترين تحفه و عطيه، به حضور گوهر شناس قدردان تقديم بدارم.

و آن اين كه قاضى قضاعى در (دستور معالم الحكم و مأثور مكارم الشيم من كلام اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه الصلوه و السلام) بدين صورت نقل روايت كرده است كه:
براء بن عازب گويد: بر اميرالمؤمنين علی عليه السلام وارد شدم و آن جناب را به خداوند سوگند دادم كه مرا به اعظم اسمايى كه خداوند رحمان جبرئيل را به ارسال آن مخصوص داشت و وى رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم را و آن حضرت شما را، مخصوص گردان.
فرمود : اگر سوال تو نمى بود من اراده داشتم كه آنرا تا در لحدم نهاده شوم، پوشيده بدارم .
هرگاه خواهى خدا را به اسم اعظم وى بخوانى، شش آيه اول سوره حديد (بعد از “بسم الله الرحمن الرحيم” تا “و هو عليم بذات الصدور”) و آخر سوره حشر از “هو الله الذى لا اله الا هو ” تا “آخر سوره” را بخوان، و پس از آن بگو اى كسى كه چنانى با من چنين كن (يعنى حاجت خود را بخواه) كه سوگند به خداوند اگر بر شقى[بدبخت] بخوانى، سعيد[خوشبخت] مى شود.
براء گفت: قسم به خداوند من آنرا براى دنيا نمى خوانم .
امام عليه السلام فرمود: همين صواب[صحیح] است. رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم مرا هم اينچنين وصيت فرمود، جز اينكه مرا امر كرد كه خدا را در كارهاى بزرگ و دشوار روزگار به این آیات بخوانم.
علامه حسن زاده آملی در ادامه می فرماید: بدانكه هيچ حاجتى براى انسان، شريف تر و عزيزتر از قرب الى الله نيست كه لقاء الله است و “رساله لقاء الله” ما در وصول بدان زاد راه است.

منبع: نور علی نور، علامه حسن زاده آملی، ص 29 و 30